حول حالشان الی احسن الحال

قسم به ترک های لب آنجلینا جولی که اگه احمدی نژاد به ذوق هواپیما سواری و کش رفتن کارد-چنگال پلاستیکی از کلفتهای هوایی، لیف و قطیفه اش رو به قصد شورای امنیت نبسته، دید زدن چاک پسسون خبرنگارای سی-ان-ان روهوس کرده. وگرنه ایشون حرف نگفته و تپه نریده تو مجامع بین المللی نذاشتن. تا اونجا که دعای فرج آقا که از اون دعا محکمتر نباشه هم تو جمع هفتاد و دو ملت خونده و جمعی از مترجم های یو -ان هنوز درگیر ترجمه اش هستن. گفتن بیا غصه ویزا رو هم نخور. پیشا پیش فتق بندهاشون رو بستن و عینک آفتابی هاشون رو هم زدن که با حضور سبز آقا در جلسه کذا نه از زور خنده غر بشن نه از زور نور فشانی کور. والا چرا ویزای من رو تسریع نمی کنن؟ من که غرغر می کنم براشون (پیشو هم نشدیم که طره هاتمون اسم داشته باشه بگیم من که میو میو می کنم برات).
قسمت می دم که حال محمود خله و شورای امنیت و ترک های لب همه رو یه هوا بهتر کن!

قسم به چیز سنگی آقام کوروش کبیر که حقوق بشر از اون قدیمی تر نباشه، "در راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما". وگرنه از دست من اگه برای حقوق بشر و زن و میمونا و زندانی های سیاسی و جنگ ایران و یونان یا امریکا کاری بر بیاد، چیزی نیست جز نوشتن چند تا متن الکن که دوستان و نزدیکان توی نظردونش شلوار هم رو بکنن و پهن کنن روی بند که خشک بشه.
قسمت می دم که دست به قلم میمون بی مغز رو سلیس کن!
قسم به نون و نمکی که باهم نخوردیم، فیلم و عکس و کتاب باد هواست. حالا تو نگو یه فیلم دیدی سیصد تا اسپارتان کون نشور کون یه ملیون سپاه خشایارشا گذاشتن، بگو به چشم خودت دیدی یه گله چماقدار عورت-کلفت ریختن و دانشجوها رو از پنچره پرت کردن تو پیاده رو برای هواخوری. حالا چماقدارنه گلوله نمک، اصلا یه ده نمک. اگه فیلم ساخت و اسپارت های کون نشورش براش سوت و کف زدن، نباید بمب سرگینی و کمپوت هزار جزیره راه انداخت؟ نه! الهی ... ما که فرزندان ایرانیم، گلهای خندانیم. ما شاهد تولد یه خشتکباف ولدالزنای جدید می شیم.
قسمت می دم نگذاری چماقدار ولدالزنا غیر از چماق چیز دیگه ای به دست بگیره!

قسم به سر بچه بی بابای آنا نیکول اسمیت که قحبه بد ادا از اون معروفتر به کره خاکی نباشه، غیرت به جاش باید بجنبه. والا وقتی فیلم کون دریدن زهرا عورت-پرس رو هفتاد و دوملیون ایرانی مهاجر و معامد و معاند و مقیم دیدن و حظش رو برده نبرده به دیگران پاسش دادن، انکار و افشا و امضا و انشا و اقرار و فرار فایده نداره. حتی شعر و سایت و موسیقی و کلیپ و زلف و پشم به باد دان هم کاری از پیش نمی بره. عین اسم خلیج فارس. عین فیلم سی صد. عین حقوق زنا و بچه ها و میمونا. عین انتخاب رئیس جمهوری. عین وضع ترافیک تهران. عین اون فیلمی که سیا سوخته حشری بی-بی-سی از تهران ساخته. عین افشا کردن عادات مجامعت و مقاربت و خروس دوانی ممد-حرا. عین 16 ساله های هسته ساز. عین همه چی مون که به همه چی باید بیاد.
قسمت می دم به همه ما دوراندیشی هدیه کنی!

قسم به سیب سبز و بستنی قهوه که خوراکی از اون لذیذتر نباشه، "خاک دشتت بهتر از زر است". والابرای یه مشت خاک وطن و نوستالژی زنانه و حافظ و عبید عزیز و پاسارگاد غرق شده و دلتنگی خودنمایانه و توالت ایرانی و نون بربری و توت فرنگی هایی که هر کدوم یه پارچ آب شیرین دارن، اگه پابندت نمی شدم، حتما بخاطر پارسی که از اون زبون شیرین تر نباشه تا ابد به پات می موندم. قسمت می دم که دوباره پارسیان رو به سرزمین پارس خوشبخت کن!