پستها
فقط با زندگی کردن توی یه شهر اهل اون شهر نمی شی. هر شهری رو باید تجربه کرد. مثلاً تهرانی به حساب نمی آیی اگر حداقل یک بار:
برای رعایت قوانین راهنمایی از یه راننده تاکسی فحش مادر نشنیده باشی.
از یه لباس شخصی واحد دو بار پیاپی کتک نخورده باشی.
توی ترافیک همت از زور شاش، نیم کلاج گرفتن فراموشت نشده باشه.
معجون های میدون شوش رو خورده باشی و اسهال نشده باشی.
دو بار پیاپی به قصد ریدن به مسجد نرفته باشی.
توی میدون آزادی گریه کنی و ندونی بخاطر آلودگی هوا از چشمت آب می آد یا از خستگی داری گریه می کنی.
از ترس مامور انتظامی به دزدی که به خونه ات زده عرق تعارف نکرده باشی.
توی فرودگاه با دوستها و فامیلهات خداحافظی و تهران رو برای همیشه ترک نکرده باشی.
توی فرودگاه با دوستها و فامیلهات خداحافظی و تهران رو برای همیشه ترک نکرده باشی.
۵ نظر:
فرودگاه امام
والا بعید نیست کون هم بهش تعارف بشه. با عرق می چسبه به هر صورت
:))))
آقا من فید اینجا رو برداشتم گذاشتم تو گودر.
فقط یه پست کنترل-زد از مجموع 20 پست اخیر بالای صد تا لایک داشت. اینقدر که این جماعت گودری گشادن و نمی دونن چه متریال نابی میشه تو پستهای بلند بالای این بلاگ پیدا کرد.
باور بفرمایید... یکی میره می نویسه دو ماهه یبوست دارم، 100 تا لایک. بعد فرداش می نویسه هنوز هم یبسمااا، دویست تا لایک!
خلایق هر چه لایق
قربونت برم نیما جان. فکر نکنم فقط ماجرای طول نوشته ها باشه. کما اینکه نوشته های یه خطی من هم معمولا لایک یا کامنت زیادی نمی گیره. گذشته از اینکه من یه کم بورینگ می نویسم،این ماجرای وبلاگ و نت ورک بازی بیشتر برای معاشرت و رفیق بازیه. اون جور لایک زدن ها بیشتر جنبه رفیق بازی داره و من خیلی معاشرتی نیستم.
پس هنوز یعد از 30 سال من تهرانی به حساب نمیام
ینی با این حساب من اصلا حساب نمیام
آی لایک تو لایک
چاکر هر چی تهرونی کون گشاده
ارسال یک نظر