آدرس میمون بی مغز

brainless.monkey@gmail.com

یکشنبه، فروردین ۲۵

چرا ایرانیان باهوشترین، با سوادترین و با عاطفه ترین مردمی که هرگز نبودند، نیستند؟

آدمها گذشته از اینکه کجا بدنیا اومدن، تخم و ترکه کی هستن و تو چه فرهنگ و کشوری بزرگ شدن، خریتها و حماقت‌های مشترک زیادی دارن. هر ملتی یه زمانی یه چیزی بودن که دیگه نیستند و حالا چیزی شدن که هیچ وقت نبودن. حالا بیا و ثابت کن که چی بودی و آیا این چیز افتخارآمیز بوده یا شرم‌آور و حالا چی هستی و این چیز چی چیه. 
ملته دیگه، شعور که نداره:
ملتی به فاطمه زهرا معتقدن و ملتی به مریم باکره.
یکی رگ امیرکبیرش رو موقع کیسه کشیدن زده و یکی کُپلرشون رو به جرم گردی زمین دار زده.
ملتی زکریا داشته و افتخار مست کردن نوع بشر داره و یکی دیگه بتهوون و سمفونی نه.
بعضی به طب امام جعفر صادق معتقدند و بعضی به هومیوپاتی.
چهار انگشت بالا و پایینش فرقی نمی کنه:
روح،
   خدا،
      شفا،
         شاهنشاه،
             سانتاکلاز،
                انرژی‌درمانی،
                     دعا،
                        فرشته،
                            تله‌پاتی،
                                قاتی‌پاتی،
                                      جن،
                                         آنتی‌کرایست،
                                                 مسیح،
                                                      امام زمان،
                                                        اون یکی خدا،
                                                             ذن و
                                                                 امداد غیبی
                                                                      همه چرندیات ماورائی‌اند.
حالا شما دوست دارین دختر کون‌گنده‌تون رو تپلی ریزه میزه صدا بزنید خیالی نیست. خوش به حالتون. ولی این نه کلسترول‌ش رو کم می‌کنه نه ریسک دیابت‌ش رو. کما این‌که سفیدبرفی غربی نه تنها با بوس از خواب نپرید بلکه  از هر هفت سوراخ هم سپوزیدنش و افاقه نکرد و زن سفید غربی همون فلج مغزی که بود هست.
در این وانفسای اعتقاد به خرافه و شبه‌علم، ایرانی‌ها جایگاه ویژه‌ای دارند. این جایگاه ویژه از بابت اعتقاد شدیدمون به حفظ ارزشهای ایرانی-آریایی یا امام راحل نیست. نفرت شدیدمون از اعراب و اسرائیل هم نقشی در این جایگاه نداره. اعتقادات غریب‌مون به خداهای جور وا جور عربی و پارسی و گیاه‌خواری هم ما رو ایرانی خُلّص نمی کنه. تلاش بی‌وفقه‌مون در حفظ زبان پارسی بی لغت‌نامه هم نیست (ای وای موچم! واژه عربی «لغت» استفاده کردم، سوختم). خیزهای سیاسی رنگارنگمون به جمع اضداد مثل:
 ملت و مذهب یا
       سلطنت و دموکراسی یا
                       خدا و انسان هم دخلی نداره.
نه که ما استاد شامخ و مخ در بهترین دانشگاه‌ها دنیا نداریم.
    فراوان فراوان مهندس کاردرست داریم که تو گوگل و اپل و خود فضا کار می‌کنند. 
            تاریخ دو هزار و پونصد ساله و 
                                 لوله کوروش و 
                                       جشن سغارمذپشسمندارمذگان هم نیست. 
شکی هم نیست که ما کُرور کُرور هوش داشتیم،
                  المپیاد کاشتیم و مدال درو کردیم. 
ولی ملت اگه ملت باشه نه تنها این جور چیزا رو نمی‌شماره، هیچ جا هم باز گو نمی‌کنه. 
چون ملت اگه ملت باشه می‌دونه که اینها دلیل هیچی نیست. 
کلاً من اصلاً نمی دونم ملتی که ملت باشه چه جوره. شیر داره یا پسسون (یا خورشید :).
مطمئن نیستم چطور می شه آدم بود و مفتخر به ملت بودن هم بود.  
ولی می دونم آدم اگه معرفت و شعور داشته باشه فرق قصه شاه و پری و حقیقت رو می‌فهمه.
         آدم اگه آدم باشه می‌دونه که سه تا آدم باهوش و چند سال و اندی تاریخ، یه ملت رو باهوش و متمدن نمی‌کنه.
          آدم اگه آدم باشه می‌دونه که در این دور و زمونه احترام به اعتقادات پوشالی خیانت به بشریته.
این آدم کاری نداره که طرف کیه ولی اگه:
               نمایش بد ببینه گوجه پرت می‌کنه، 
                               رمال ببینه هو می کنه و 
                                          بی‌سواد رو رسوا می کنه. 
اگه ببینه که یه سایکوپات بی‌سواد مدعی اختراع ماشین زمان یا بمب هسته‌ای توی زیر زمینه، خبرنگار خبر نمی‌کنه، آمبولانس می‌آره می‌برتش تیمارستان. 
ملتی که می‌شاشه توی همه
                        ملاحظات، 
                                  سن بیشتر، سن کمتر. 
                                             حقوق بیشتر، حقوق کمتر. 
                                                     ایمان سفت‌تر، ایمان شُل‌تر. 
                                                                           همشهری‌تر، غریب‌تر. 
هیچ چی غیر از حقیقت براش مهم نیست. 
اگه همه ملاحظات رو کنار نذاریم. یکی رو نقد نکنیم که
                           توهین نشه، 
                                یکی حرمت شکسته نشه، 
                                                 یکی ناراحت نشه، 
                                                            یکی بی‌ادبی نشه، 
                                                                   فقط دلقک‌های مخترع برای انتقاد باقی می‌مونن. 
 تنها سبکی هم که می‌شه انتقادشون کرد با مضحکه است. 
اگه آدم، «آدم» باشه، فرق نقد و مضحکه رو هم می‌دونه:
          می‌دونه که هزار و پونصد سال خرافه مذهبی رو نمی شه با یه شعر رپ بی‌وزن و بی‌قافیه و بی‌معنی درباره آداب جفت‌گیری یه امامِ تخیلی نقد کرد. کتاب‌ها باید خوند و نوشت. 
نمی شه هزار سال ظلم به زن رو با یه ممه نشون دادن نقد کرد. سخت باید کار کرد (نه مثل یه رویای خصوصی). 
و آخر آخرش هم آدم، اگه «آدم» باشه می‌دونه:
                  هر دری وری که بگه «نقد» نیست،
                    می‌دونه باید صغرا کبرا باید بچینه و نتیجه منطقی و تحلیلی بگیره.
                      می‌دونه که نقد خوب به شخصیت آدمها حمله نمی‌کنه. 
                        می‌دونه که به گفته خدا، دکتر علی شریعتی یا اینشتین نمی‌شه به عنوان «دلیل» استناد کرد. 
آدمی که آدم باشه می دونه به زبونی حرف زدن و جایی به دنیا اومدن به خودی خود افتخار یا خِفَت نیست. 
ملتی که مردم‌ش معتقد به «نقد و تحلیل» باشن و  به این «بودن» مفتخر باشن، ملتی باهوش و با عاطفه و باسوادند.

۲۵ نظر:

ناشناس گفت...

ما هیچ گهی نیستیم ولی گرفتار مشتی گه تر از خودمون شدیم .
شاید بهتره به جای اثبات اینکه هیچ گهی نیستیم ، کمی هم به همین مغزهای معیوب و علیل و عقب مانده و کوفت و زهر مارمون فشار بیاریم شاید از دست این گه ها نجات پیدا کردیم .
اونوقت میشینیم با خیال راحت یه دو تا پیک میزنیم و بدون ترس از این گه ها ، راجع به گه بودن خودمون حرف میزنیم .
ضمنا" بدت نیاد یه وقت . من شما را دوس دارم . اینو جدی گفتم .از قدیم گفتن گه چو گه ببیند خوشش آید .
ایام به کان !

میمون بی مغز گفت...

ناشناس نمی دونم نکته حرفت چیه. چند تا گه گه کردی که می بایست من بهم بربخوره. ولی نمی دونم از دست کدوم گه می خوای خلاص بشی و چرا احتیاج به خلاصی داری تا بری دو تا پیک بزنی. اگه منظورت از یکی از گه ها منم که من بهت کاری ندارم. همین الان برو و خودت رو ناراحت نکن و پیکت رو بزن. این همه زجرا و درد سرا مال کسایی که مغزشون می خاره بدونن مشکل کجاست.

مش قاسم گفت...

در مورد مخترع ماشین زمان من هم با تو موافقم. اتفاقا در فیسبوک بحثی دیدم با آقای خبرنگار این خبر. به ایشان معترض شده بودند که نباید به این خبر بها میدادی. آقای خبرنگار هم استناد به تعداد کلیک و محبوبیت خبر کرده بودند.

من مشکلی ندارم که خبرنگار، به روش روزنامه های زرد شروع به پخش خبرهای مزخرف و جنجال برانگیر کند، اما وقتی این کار را کرد شروع به ماستمالیزاسیون نکند. خیلی رک بگوید چون این خبر جنجالی است من برای جمع مخاطب این را کار کردم. به همین سادگی. اصولا از نظر من رک گفتن هدف اکثر مشکلات را حل می کند، حداقل مخاطب تکلیفش را میداند.

ناشناس گفت...

نه . بهیچوجه قصد اهانت و جسارت و اینجور حرفها در میان نبوده و نیست .
این کامنت را با توجه به چندین پست قبلی ی شما نوشتم . و به سبک خودتان که خیلی در بند رعایت برخی نزاکتهای زائد در کلام و نوشتار نیستید . که البته من کاملا با روش شما موافقم و چیزهایی که نوشته اید را قبول دارم و در بیشتر موارد با شما هم عقیده ام. اما ...
اما نکته ام این بود که نقش ما در این ما شدن ها اگر چه زیاد است و غیر قابل انکار اما اگر همین ما با اینهمه اشکال و ایراد اینگونه گرفتار نبودیم شاید اینگونه نمیشدیم . شاید بهتر از اینی که هستیم می بودیم و می شدیم .
یعنی که اگر جوالدوز را بر میداریم و به خودمان و ملت خودمان میزنیم لااقل یک سوزن هم به دیگرانی بزنیم که سالهاست دارند همین ملت پر عیب و ایراد را به قهقهرا میبرند . همین .
با درود بسیار .

خشک مغز گفت...

این حقیقت رو خوب آمدی، نمی دونم چرا توی شعار ملی هیچ کشوری نیست ، البته فکر کنم هند یک اشاره ای می کند،

ملتی که رمال می بینه گوجه فرنگی پرت می کنه نباید ببینه چرا اون رمالی می کنه؟

میمون بی مغز گفت...

مش قاسم عزیز:
دقیقاً نکته همینه. در مرحله اول این آدم که به طور واضحی علائم روانی داره نباید اصلاً در هیچ خبری منعکس می شد. حالا هم شد به نظرم مصاحبه کار بدی نبود که به عمق داستان پی برد. ولی من حاضرم به سرم شرط ببندم عقاید خرافی آقای مصاحبه گر و مخترع با هم فرق چندانی ندارند. فقط فرق اون دو تا اینه که آقای مصاحبه گر دو تا فیلم علمی-تخیلی هالیوودی بیشتر دیده. اگه بهره هوشی و اطلاعات آقای مخترع در حد گوجه پخته نبود حمتاً آقای مصاحبه گر با اون ژست برما نگوزیدش رو قانع می کرد. کما اینکه همین آقای مخترع خبرنگار فارس نیوز رو قانع کرده و یه خبر مثبت توی اونجا منعکس شده. چونکه خبرنگارهای ما اصلا اعتقادی به تحقیق و جمع آوری اطلاعات و مصاحبه تحلیلی ندارن. خبرنگارهای جنجالی رو ببینید چطور بحث می کنند. مثلاً خبرنگارهای مجله اینترنتی وایس رو ببیند. خیلی سوپر استار و معروف نیستند. خیلی هم حقوق و پول زیاد در اختیارشون نیست. چقدر درباره هر سوژه ای که بحث می کنند مطلعند و چطور تا دل طالبان می رن تا ته توی یه داستان رو در بیارن.

میمون بی مغز گفت...

ای ناشناسی که گه گه کردی و بعد دوباره امدی و تصحیحیه نوشتی و من هیچ دلیلی ندارم که این دومین ناشناس همون اولین ناشناسی:

نه چون گه به قول انگلوساکسون ها نه لیترالی نه فیگوراتیولی به من اشاره نمی کنه بهم بر نخورد. ولی حتی با متن دومی که نوشتی باز هم نکته ات واضح نشد. بگذار چیزی که نوشتی برات واگو کنم که بفهمی چرا میگم نمی فهمم:
1) ما گهی نیستم ولی مشکل اصلی مون اینه که درگیر گه های دیگه هستیم. (خوب به صورت مجرد این حرف شما گذشته از اینکه ما منظورتون کیه می تونه درست باشه ولی در متن من اصلا اشاره به این نبود که ما گهی هستیم یا نه. من اشاره به سه خصوصیت ویزه داشتم که چرا در گذشته و آینده یه ملت از نبودش رنج بردند.)

2) حالا ما چرا گیر اون گروه دوم گه افتادیم. اونها چه کردند؟ فقط می دونیم که یه جورایی جلوی الکل خوردنت رو گرفتند. شاید نگران سلامتت هستند.

3) در کامنت دوم نوشتی قصد اهانت نداشتی. خوب از متنت می شه استنتاج کرد که تقریبا هر کسی که قابلیت خوندن متنت رو داره گهه. مگه اینکه در دلت خیال می کنی که گه معنی دیگه داره که اونم بر ما پنهانه.

4) نوشتی نقش ما در ما شدن ... من منظورم از نوشتن این متن این نبود. بیشتر منظورم تاکید بر ارزش نقد تحیلی بود.

5) حالا ما هم کم به دیگران فرو نکردیم. حدود چهار ملیون مهاجر نسل اول و بچه هاشون بلانسبت سی ساله که عین جوال دوز به کون فرهنگ غرب فرو رفتد.

میمون بی مغز گفت...

خشک مغز عزیز:

اینم نکته ایه. همه می گند ببینید چرا رمال یا دروغگو دروغ می گه بجای اینکه مچش رو بگیرید. البته فکر نکنم تو هم معتقد به این باشی ولی همینطوری به ذهنم رسید. اون که دلیل دروغ و تقلب چیه یه مسئله دیگه است و به مهمی رسوا کردنشون و یکی دیگری رو ساقط نمی کنه.

خشک مغز گفت...

راستش وقتی می فهمی چرا یک نمایشنامه بد شده دیگه دلت نمیاد گوجه پرت کنی مخصوصا که مردم خیلی جاها مجبورن. بعد نگاه می کنی می بینی حرف زدن خودت هم فاصله ی چندانی با رمال نداره دیگه دلت نمیخواد هو بکشی بعد یک دفعه فکر می کنی حقیقت چقدرش پیش منه ?

خشک مغز گفت...

هو بکشی هم صدات رو نمیشنوه , کم بیاره اونم میاد هو می کشه میشه سابقا رمال هو کش

شکوفه گفت...

روشِ دیگری هم برایِ پاسخ به این سوال وجود داره و اون برهانِ خلفه که میگه که اگر ایرانیان باهوشترین، با عاطفه‌ترین و با سوادترین مردم بودند ، قاعدتاً جامعه مدنی به این بیهوشی و بی‌ عاطفه‌ای و بی‌ سوادی تشکیل نمی‌دادند.
ولی‌ خوب این به اندازه برهانِ شما سازنده و مسئولیت پذیر نیست، اینه که باریکلا :-)

میمون بی مغز گفت...

شکوفه جان. هر چند توی عنوان سئوال کردم:چرا و بالطبع باید دلیل و برهان بیارم. ولی نکردم. برهان تو برهانه. البته با یه تغییر کوچیک بجای جامعه مدنی بهتره بگی جامعه نامدنی. متن من برهان نیست. یعنی نمی دونم چیه. یه جور اکسیوم قضیه است. حالا شاید اگه دلیل و برهان قوی پیدا کردم شاید دوباره بنویسمش. چون این سئوال بدجوری ذهنم رو درگیر کرده. شاید هم یه پی نوشت اضافه کردم.

امید گفت...

از مثلث انتظار نداشته باش به خوبی دایره برایت قر کمرجمیله و هلکوپتری فرنگی بزنه.از ایرانی جماعتم همینطور. یک عمری است عادت کرده ایم کون همدیگه بزاریم تا رشد کنیم حالا هم به نهایت رشدمون رسیدیم دیگه چته؟این غلغلکا دیگه چننه؟؟؟خداییش مگرنبوغ کم داریمفقط یک نمونش رو متذکر میشم برادر که حس سرخوردگی لیبیدوی ناسیونالیستست در انی تبدیل بشه به سر الت چکش "تور" . زمانی که فرنگ یک آل کاپون داشت ما مشغول تولید انبوه بودیم با چشم اندازnساله .

میمون بی مغز گفت...

امید جان، مرسی که نظر گذاشتی. اسم اون جنسی که مصرف کردی برام بفرست که ازش دروی کنم.

برژوا گفت...

كلي نوشته بودم خيلي هم بانمك بودن ولي بعد يهو يادم افتاد كه مجبورم تو همين كشور و با همون شرايط زندگي كنم و حتما كه بعد از ٣٢ سال منم يكي از اونا شدم ديدم بهتره دهنمو ببندم و فرض كنم ايني كه نوشتي يه طنز نه چندان تلخ راجع به مردم يه كشور ناشناخته است.
به هر حال اين پستت با روحيه بورژوازي من اصلا جور نبود

ناشناس گفت...

مرسی
بعد دو سال وبلاگ نخوندن، یه متن خوندم که سرش به کونش پنالتی نمی‌زد. یه وختی مشتری بودم، میمون بی‌مغز

رسوا گفت...

خوبه ها ... یعنی خوب نوشتی . ولی فقط طرح سواله . آدمهای مختلف بسته به قدرت قلمشون این مشکل ملی رو به عناوین مختلف بیان کردن . یکی قشنگ تر ، یکی خشن تر ، یکی با مایه طنز ...که البته لازم بوده . ولی مشکل اینه که هنوز هیچکی از مرز صورت سوال نوشتن نگذشته . همین هم شده که نقل مجلس ایرانیا شده :اَه اَه ایرانیا اینطور اوه اوه ایرانیا اونطور . یعنی میخوام بگم کمابیش این هدف به برآورده شده که بفهمیم چند جای کارمون می لنگه اساسی (هرچند فهم خیلی ها هم سطحی هست و در درون به همین چیزهای واهی که گفتی می نازن هنوز) ولی خب ، حالا بگذریم از این ها و کمی فکر کنیم به کوتاه کرده صورت سوال و نوشتن در باب جوابهای احتمالی هان؟؟ سخته دیگه ...مطالعه می خواد . تاریخ خوندن می خواد . تحقیق کردن داره ... کتاب ها باید خوند ؟ خب کدوم کتاب ها رو باید خوند ؟! ممه نباید نشون داد ؟ چرا؟ چی باید نشون داد؟! رپ اعتراضی چی بگه ؟

میمون بی مغز گفت...

خوب اگه دقت کنی اینجا مسئله این نیست که مردم ما چه خصوصیات بدی دارن. اینجا مسئله اینه که چرا دائم به دنبال اثابت خصوصیات نداشته شون هستن. این مشکل از اون مشکلهاست که با پاک کردن صورت مسئله خودش حله. یعنی قرار نیست کسی ثابت کنه که ملتی بهترین ملت دنیاست. حالا خوب بودن و دور ریختن عادات بد خودش مسئله جداییه.

رستان گفت...

از نقد گفتی چنتا نکته به ذهنم رسید.ما حتی نقد کردنامونم درست و حسابی نیست.چرا؟چون:

1:ما اصولا خودمون رو شایسته نقد کردن در هر زمینه ای که سر در نیاریم میدونم.حالا یا با استناد به جمله: من اینجور فکر میکنم یا:بنظر من ...
یا خیلی جملات از این دست که نشون دهنده نادانی کامل شخص نسبت به موضوعه.
حالا چه اتفاقی میفته؟
مریم حیدر زاده میشه شاعر شناخته شده و درجه یک/کتاب کافه پیانو میشه پرفروش با بیش از ده بار تجدید چاپ،آریان میشه صدای نسل جوان،اخراجی ها هم میشه فیلم پرفروش.چرا؟چون من انقدر نادانم که نمیدونم شعر خوب بجز قافیه و ردیف نیاز به فرم،ارجاعات،وزن و...داره،کتاب خوب نیاز به فرم،شخصیت پردازی،روایت هایی از انواع متفاوت و...داره/صدای نسل جوان نیاز به همزاد پنداری با نسل جوان داره،نیاز به شعور نسبت به شعر داره،نیاز به هدف و...داره/و یه فیلم خوب هم باز نیاز به فورم،روایت،شخصیت پردازی،ارتباط اجزا مناسب و ... دیگه.
2:ما اصولا با پیدا کردن کمترین اطلاعات خودمونو شایسته پریدن وسط واویلای نقد میدونیم.
مثلا
طرف نه ساز میزنه
نه شعرو میشناسه
نه سلفژ رو میفهمه
نه زیر دوش بلده رو گام بخونه
و هزاران نه دیگه
اما بواسطه دیدن آکادمی گوگوش و فهمیدن چنتا نکته کلی(آگاهی علمی !!)،بدون آگاهی به جزئیات خودشو منتقد میدونه!

حالا همین آدما،توی موضوعاتی که شما مطرح کردید هم همینجور فکر میکنن و همینجور تصمیم میگیرن.
اطلاعات صفر
مبنای تحلیل،هیچ
نتیجه گیری و بعد اعلام اون و دفاع از افکارشون(بازم به همون سبک)

حالا اگه این وسط یکی پیداشه که توی موضوعی سررشته داشته باشه و یا حداقل سعی کنه منطقی شروع کنه نکته ها رو دونه دونه بگه،به ایرادای نقداشون اشاره کنه و دست آخر نتیجه درست رو بگیر(دقت کن گفتم سعی کنه)،میشه:پر ادعا،ان آقا،یه مدرک گرفته فکر میکنه یه خری شده،برو یجا سر کار بیمه شی،بچه تو هنوز دهنت بو شیر میده و شایدم چیزی تو مایه های اینکه تو اگه میفهمیدی که میمون بی مغز نمیشدی

ارادتمند

رستان گفت...

از نقد گفتی چنتا نکته به ذهنم رسید.ما حتی نقد کردنامونم درست و حسابی نیست.چرا؟چون:

1:ما اصولا خودمون رو شایسته نقد کردن در هر زمینه ای که سر در نیاریم میدونم.حالا یا با استناد به جمله: من اینجور فکر میکنم یا:بنظر من ...
یا خیلی جملات از این دست که نشون دهنده نادانی کامل شخص نسبت به موضوعه.
حالا چه اتفاقی میفته؟
مریم حیدر زاده میشه شاعر شناخته شده و درجه یک/کتاب کافه پیانو میشه پرفروش با بیش از ده بار تجدید چاپ،آریان میشه صدای نسل جوان،اخراجی ها هم میشه فیلم پرفروش.چرا؟چون من انقدر نادانم که نمیدونم شعر خوب بجز قافیه و ردیف نیاز به فرم،ارجاعات،وزن و...داره،کتاب خوب نیاز به فرم،شخصیت پردازی،روایت هایی از انواع متفاوت و...داره/صدای نسل جوان نیاز به همزاد پنداری با نسل جوان داره،نیاز به شعور نسبت به شعر داره،نیاز به هدف و...داره/و یه فیلم خوب هم باز نیاز به فورم،روایت،شخصیت پردازی،ارتباط اجزا مناسب و ... دیگه.
2:ما اصولا با پیدا کردن کمترین اطلاعات خودمونو شایسته پریدن وسط واویلای نقد میدونیم.
مثلا
طرف نه ساز میزنه
نه شعرو میشناسه
نه سلفژ رو میفهمه
نه زیر دوش بلده رو گام بخونه
و هزاران نه دیگه
اما بواسطه دیدن آکادمی گوگوش و فهمیدن چنتا نکته کلی(آگاهی علمی !!)،بدون آگاهی به جزئیات خودشو منتقد میدونه!

حالا همین آدما،توی موضوعاتی که شما مطرح کردید هم همینجور فکر میکنن و همینجور تصمیم میگیرن.
اطلاعات صفر
مبنای تحلیل،هیچ
نتیجه گیری و بعد اعلام اون و دفاع از افکارشون(بازم به همون سبک)

حالا اگه این وسط یکی پیداشه که توی موضوعی سررشته داشته باشه و یا حداقل سعی کنه منطقی شروع کنه نکته ها رو دونه دونه بگه،به ایرادای نقداشون اشاره کنه و دست آخر نتیجه درست رو بگیر(دقت کن گفتم سعی کنه)،میشه:پر ادعا،ان آقا،یه مدرک گرفته فکر میکنه یه خری شده،برو یجا سر کار بیمه شی،بچه تو هنوز دهنت بو شیر میده و شایدم چیزی تو مایه های اینکه تو اگه میفهمیدی که میمون بی مغز نمیشدی

ارادت

رستان گفت...

از نقد گفتی چنتا نکته به ذهنم رسید.ما حتی نقد کردنامونم درست و حسابی نیست.چرا؟چون:

1:ما اصولا خودمون رو شایسته نقد کردن در هر زمینه ای که سر در نیاریم میدونم.حالا یا با استناد به جمله: من اینجور فکر میکنم یا:بنظر من ...
یا خیلی جملات از این دست که نشون دهنده نادانی کامل شخص نسبت به موضوعه.
حالا چه اتفاقی میفته؟
مریم حیدر زاده میشه شاعر شناخته شده و درجه یک/کتاب کافه پیانو میشه پرفروش با بیش از ده بار تجدید چاپ،آریان میشه صدای نسل جوان،اخراجی ها هم میشه فیلم پرفروش.چرا؟چون من انقدر نادانم که نمیدونم شعر خوب بجز قافیه و ردیف نیاز به فرم،ارجاعات،وزن و...داره،کتاب خوب نیاز به فرم،شخصیت پردازی،روایت هایی از انواع متفاوت و...داره/صدای نسل جوان نیاز به همزاد پنداری با نسل جوان داره،نیاز به شعور نسبت به شعر داره،نیاز به هدف و...داره/و یه فیلم خوب هم باز نیاز به فورم،روایت،شخصیت پردازی،ارتباط اجزا مناسب و ... دیگه.
2:ما اصولا با پیدا کردن کمترین اطلاعات خودمونو شایسته پریدن وسط واویلای نقد میدونیم.
مثلا
طرف نه ساز میزنه
نه شعرو میشناسه
نه سلفژ رو میفهمه
نه زیر دوش بلده رو گام بخونه
و هزاران نه دیگه
اما بواسطه دیدن آکادمی گوگوش و فهمیدن چنتا نکته کلی(آگاهی علمی !!)،بدون آگاهی به جزئیات خودشو منتقد میدونه!

حالا همین آدما،توی موضوعاتی که شما مطرح کردید هم همینجور فکر میکنن و همینجور تصمیم میگیرن.
اطلاعات صفر
مبنای تحلیل،هیچ
نتیجه گیری و بعد اعلام اون و دفاع از افکارشون(بازم به همون سبک)

حالا اگه این وسط یکی پیداشه که توی موضوعی سررشته داشته باشه و یا حداقل سعی کنه منطقی شروع کنه نکته ها رو دونه دونه بگه،به ایرادای نقداشون اشاره کنه و دست آخر نتیجه درست رو بگیر(دقت کن گفتم سعی کنه)،میشه:پر ادعا،ان آقا،یه مدرک گرفته فکر میکنه یه خری شده،برو یجا سر کار بیمه شی،بچه تو هنوز دهنت بو شیر میده و شایدم چیزی تو مایه های اینکه تو اگه میفهمیدی که میمون بی مغز نمیشدی

ارادت

رستان گفت...

از نقد گفتی چنتا نکته به ذهنم رسید.ما حتی نقد کردنامونم درست و حسابی نیست.چرا؟چون:

1:ما اصولا خودمون رو شایسته نقد کردن در هر زمینه ای که سر در نیاریم میدونم.حالا یا با استناد به جمله: من اینجور فکر میکنم یا:بنظر من ...
یا خیلی جملات از این دست که نشون دهنده نادانی کامل شخص نسبت به موضوعه.
حالا چه اتفاقی میفته؟
مریم حیدر زاده میشه شاعر شناخته شده و درجه یک/کتاب کافه پیانو میشه پرفروش با بیش از ده بار تجدید چاپ،آریان میشه صدای نسل جوان،اخراجی ها هم میشه فیلم پرفروش.چرا؟چون من انقدر نادانم که نمیدونم شعر خوب بجز قافیه و ردیف نیاز به فرم،ارجاعات،وزن و...داره،کتاب خوب نیاز به فرم،شخصیت پردازی،روایت هایی از انواع متفاوت و...داره/صدای نسل جوان نیاز به همزاد پنداری با نسل جوان داره،نیاز به شعور نسبت به شعر داره،نیاز به هدف و...داره/و یه فیلم خوب هم باز نیاز به فورم،روایت،شخصیت پردازی،ارتباط اجزا مناسب و ... دیگه.
2:ما اصولا با پیدا کردن کمترین اطلاعات خودمونو شایسته پریدن وسط واویلای نقد میدونیم.
مثلا
طرف نه ساز میزنه
نه شعرو میشناسه
نه سلفژ رو میفهمه
نه زیر دوش بلده رو گام بخونه
و هزاران نه دیگه
اما بواسطه دیدن آکادمی گوگوش و فهمیدن چنتا نکته کلی(آگاهی علمی !!)،بدون آگاهی به جزئیات خودشو منتقد میدونه!

حالا همین آدما،توی موضوعاتی که شما مطرح کردید هم همینجور فکر میکنن و همینجور تصمیم میگیرن.
اطلاعات صفر
مبنای تحلیل،هیچ
نتیجه گیری و بعد اعلام اون و دفاع از افکارشون(بازم به همون سبک)

حالا اگه این وسط یکی پیداشه که توی موضوعی سررشته داشته باشه و یا حداقل سعی کنه منطقی شروع کنه نکته ها رو دونه دونه بگه،به ایرادای نقداشون اشاره کنه و دست آخر نتیجه درست رو بگیر(دقت کن گفتم سعی کنه)،میشه:پر ادعا،ان آقا،یه مدرک گرفته فکر میکنه یه خری شده،برو یجا سر کار بیمه شی،بچه تو هنوز دهنت بو شیر میده و شایدم چیزی تو مایه های اینکه تو اگه میفهمیدی که میمون بی مغز نمیشدی

ارادت

میمون بی مغز گفت...
این نظر توسط نویسنده حذف شده است.
میمون بی مغز گفت...

رستان جان باهات موافقم. فقط یه نکته ای هست. برای اینکه منتقد خوی علمی یا هنری بود احتیاج به پیشزمینه تکنیکی و علمی هست. باید زحمت کشید و مطالعه و تمرین کرد. اما برای اینکه سلیقه خوب و متعالی داشت احتیاج نیست که خیلی مطلع بود. خیلی افراد هستند که یک نت موسیقی هم نمی تونند بزنند ولی سلیقه متعالی دارند. مشکل اینکه پرطرفدارترین خواننده ما فلانی یا بهترین فیلممون کلاه قرمزی و اخراجی هاست مشکل سلیقه است. سلیقه هم ... خیلی داستان داره. نمی دونم کی هستی و کجایی ولی رفیق، شاید یه روزی یه جایی همدیگه رو دیدم و آشنا شدیم و یه آبجویی زدیم و درباره اش صحبت کردیم :)

رستان گفت...

درست میگی
درباره من،جدا ازاون سلیقه ای که خودم ذاتا داشتم،پرورش و رشدش بیشتر با کمک فکر کردن،خوندن و دست آخر کمی الگو برداری از کسایی بوده که سرشون به تنشون میارزیده.
حالا اینکه چقدر با سلیقه شده م یا بی سلیقه بماند.
اما نگاه میکنم میبینم طرف گاهی براش مهم نیس چی میشنوه،میبینه،در مورد چی چطور فکر میکنه و چطور برخورد میکنه، فکر خودشو درگیر چگونگی سلیقش نمیکنه،یعنی عمکلا فکر بی فکر.
از اوضاع مطالعه هم که قربونش برم ما بیشتر مجله خانواده خونیم و روزنامه خون،تازه اونم نه صفحه حوصله سر بر فرهنگ و هنر،اقتصاد و ...،صفحه حوادث.
از الگو برداری هم بذار چیزی نگم چون شک ندارم خودت بهتر میدونی...

فدای تو رفیق.امیدوارم یروزی از نزدیک خودم شپشاتو بجورم میمون دوست داشتنی