ما ملتی هستیم که نامه های بلند می نویسیم و توی سوراخ پوپ می کنیم

چند وقت پیش یه خارجیه می خواست بیاد ایران. این ماجرا مال وقتیه که هنوز ممالک خارجه اینقدر با ما بد نبودن. محمود سپوریشو می کرد و کاری به کار سیاست نداشت. خلاصه اون خارجیه با یه واسطه ای آدرس ای میل منو گرفته بود که درباره ایران ازم سئوال کنه. من دوباره هول برم داشته بود. خدایا درباره حجاب چی باید بگم. درباره نیروی انتظامی چی بگم. درباره غذا چی بگم. درباره خدیدن توی مکانهای عمومی چی بگم. درباره دست دادن زن با مرد چی بگم. خلاصه از بدبختی عزا گرفته بودم.
وقتی ای میلش رو گرفتم خیلی خوشحال شدم. اون فقط یه سئوال داشت. خیلی واضح و بی دردسر. ازم پرسیده بود که شما از اون ملتهایی هستین که توی سوراخ پوپ می کنین یا اینکه توالت دارین؟
بعد از اینکه از شوک در اومدم از بکاربردن کلمه سوراخ یه هوا بهم برخورد. پیش خودم صد تا فحش دادم و گفتم من اگه تو رو خیط نکنم آدم نیستم. خلاصه توی هزار تا کتاب ایران باستان و تاریخ باستان گشتم و هر چی اختراع و اکتشاف به نام ایران بود از اختراع داس و کاشتن گندم توسط جمشید و الکل و ذره بین و کاندوم و سرویس بهداشتی فرنگی و وان حموم تا کیک زرد محمود هسته رو دو شب آزگار لیست کردم. بعدش هم خوب نشستم فکر کردم و هر چی ممکن بود طرف جواب بده برای خودم تجزیه تحلیل کردم و قبل از اینکه یارو فرصت جواب دادن بهم پیدا کنه، هر حرفی که ممکن بود بهم بزنه پیشا پیش جوابیه نوشتم یه هفده هجده صفحه ای نامه نوشتم و ضمیمه اش هم اسم چند تا کتاب خفن تاریخی و جنگایی که ما بلا نسبت دهن این کافرای چشم چپ رو سرویسیده بودیم ذکر کردم. ولی قبل از فرستادن نامه فکر کردم که اگه یارو ازم بپرسه که علیرغم این همه پیشرفت عجیب غریب که کردین پس چرا هنوز توی سوراخ می رینین چی باید جواب بدم.
اینجوری شد که نامه اول رو انداختم دور و توی یه نامه در یک کلمه جواب دادم سوراخ! ولی انگار اون نامه یه جورایی دست آدمهای ناباب افتاده.حالا نکته عبرت آموز این داستان اینجاست که اگه از روی خامی یه همچین نامه ای نوشتین حتماً قبل از انداختن توی سطل آشغال پاره اش کنین. چون هیچ حسابی نداره ده سال دیگه که ممد آقا سپور محله که رئیس جمهور شد من باب دختر بازی اونو برای سکرتر رئیس جمهور امریکا پست نکنه.